Polska znajduje się na progu katastrofy demograficznej. Demografia – i szerzej prawa rodziny – to największa porażka Trzeciej Rzeczypospolitej, a więc wyzwanie dla wszystkich, którzy poczuwają się do odpowiedzialności za polską niepodległość i dobro wspólne narodu.
Mamy szczególne prawo, by o tym przypominać, ponieważ nasz chrześcijańsko-konserwatywny kierunek polityczny – jeszcze w czasach Ruchu Młodej Polski (czyli jeszcze przed odzyskaniem niepodległości) oraz w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym – zawsze stawiał tę sprawę jako priorytet polityki polskiej. Nie tylko o tym mówiliśmy, ale – w zmaganiach z polityczną obojętnością otoczenia – tworzyliśmy konkretne instytucje praw rodziny, jak wydłużenie urlopów macierzyńskich (z inicjatywy prezesa ZChN Mariana Piłki, w czasach AWS) czy określenie skali ulgi PIT dla rodzin wychowujących dzieci (już bezpośrednio na wniosek Prawicy Rzeczypospolitej).
Dziś potrzebne są kroki zasadnicze, oddziaływające nie tylko na preferencje polityczne Polaków, ale wspierające realne wybory moralne polskiego społeczeństwa, polskich rodzin. Polska – jeśli chce żyć – musi wrócić do stanu z lat wielkiej Solidarności, gdy rodziło się jeszcze ponad 600 tys. dzieci rocznie. Dopiero taki poziom urodzeń będzie rokował nadzieję na przyszłość naszego narodu. Oczywiście, polityka rozwoju i wzrostu gospodarczego powinna zahamować ciągłą emigrację zarobkową młodych Polek i Polaków.
Utrzymywanie się obecnej sytuacji powodować będzie natomiast dramatycznie szybkie starzenie się naszego społeczeństwa. Starzenie się Polski (coraz mniej liczne pokolenia z coraz większym trudem realizujące socjalną solidarność pokoleń) zwiększa koszty pracy, hamuje wzrost gospodarczy i zagraża działaniu systemu emerytalnego. Zwiększa oczywiście koszty utrzymywania publicznej służby zdrowia. Prowadzi do degradacji międzynarodowej pozycji Polski (już zresztą dziś widzimy kryzys rekrutacji w Wojsku Polskim).
Stoimy więc przed największym wyzwaniem dla przyszłości kraju. Dziś najuboższą grupą społeczną są młode rodziny wychowujące dzieci. Natomiast współczesne doświadczenia polskiej emigracji ekonomicznej pokazują, że polskie rodziny mają znacznie więcej dzieci – jeśli żyją w państwie życzliwiej nastawionym wobec rodziny. To, co polskim rodzinom daje Wielka Brytania – powinna dać Polska. Bariera ekonomiczna nie może hamować pierwszej funkcji życia rodzinnego, jaką jest rodzicielstwo.
Instrumenty, które należy uruchomić – to przede wszystkim zwiększenie dodatków porodowych, konstytucyjne zagwarantowanie i realizacja ryczałtowego (a więc odniesionego do realnych kosztów) zwrotu każdej rodzinie podatków pośrednich płaconych z tytułu wychowywania dzieci, wsparcie dla matek zajmujących się wychowaniem dzieci w domu (w tym wydłużenie urlopów macierzyńskich), preferencje emerytalne dla rodziców rodzin wielodzietnych. Podstawą tego systemu musi być jednak polityka stałego wzrostu gospodarczego, ochrony konkurencyjności naszych przedsiębiorstw, dobra polityka mieszkaniowa.
Koszty nie podjęcia tej polityki będą znacznie dramatycznie wyższe niż koszty jej realizacji.
Mamy dziś do czynienia z rządem, który najpierw ignorował te problemy, a dziś udaje, że się nimi zajmuje. Przygotowywany budżet jest jednak zaprzeczeniem realnych potrzeb polityki na rzecz praw rodziny w Polsce. Jednak już parlamentarne prace nad tym budżetem powinny być okazją dla wszystkich posłów kierujących się odpowiedzialnością narodową do uruchamiania – poprzez właściwe poprawki – wszelkich możliwych instrumentów polityki prorodzinnej. Jej pełne uruchomienie wymaga jednak rządu kierującego się zasadami interesu narodowego i praw rodziny.
Deklarujemy jednocześnie, że Prawica Rzeczypospolitej będzie stale i metodycznie czuwać, by polityka praw rodziny była prowadzona w przyszłości nie tylko do uzyskania poparcia społecznego dla swych postulatów, ale do osiągnięcia celów społecznych, które ma przynieść. Idzie o przyszłość i samo istnienie Polski.
Zarząd Prawicy Rzeczypospolitej –
Warszawa, 6 października RP 2012
(-) Marek Jurek
Prezes Prawicy Rzeczypospolitej