Każda zbrodnia ludobójstwa musi budzić odrazę. Ale są także takie zbrodnie, które nie są zamknięte. Nie są rozliczone. Nie są odpokutowane a mówiąc językiem socjologii nie są przepracowane. Co gorzej, organizatorzy zbrodni są gloryfikowani, wznosi się im pomniki, zaś ulicom nadaje się ich nazwiska.

75 lat temu doszło do okrutnego ludobójstwa na Wołyniu i Podolu na Polakach, ale także na innych grupach narodowych. Ukraińscy nacjonaliści zamordowali 130 tys. katolików. Splądrowano domostwa i kościoły, uprowadzono zwierzęta hodowlane, setki wiosek puszczono z dymem. Ludzi mordowano w wymyślny sposób, obcy naszej cywilizacji.

Organizatorzy ludobójstwa na Polakach, Ormianach i Czechach pogwałcili wszystkie podstawowe ludzkie prawa – do życia, zdrowia, wolności i własności a także wolności od zadawania tortur. Organizatorzy i wykonawcy przerażającego ludobójstwa z lat 1943 -1945 zdradzili naszą cywilizację, w praktyce dokonali apostazji od wiary chrześcijańskiej a w większości pozostali bezkarni. Z drugiej zaś strony weszli w posiadanie własności osób zamordowanych, zaś samych pomordowanych w godny chrześcijański sposób nie pochowali.

Szerząc grozę, strach i przerażenie zmusili tysiące innych Polaków do porzucenia swoich ojcowizn, na których gospodarowali przez liczne pokolenia. I także weszli w posiadanie ich ziemi i tego co zostało w domostwach.

Swoista herezja ukraińskiego nacjonalizmu nie umarła. Na okazałym gmachu przy głównym placu Kijowa – dokładnie tam, gdzie był Majdan – rozwieszone są olbrzymie banery: "Wolność jest naszą religią", krzyczą po angielsku i po ukraińsku. Zapewne chodzi o to, aby cały świat dowiedział się, komu oddają cześć autorzy takiej deklaracji.

Naród ukraiński potrzebuje pokuty, gdyż buduje swoją tożsamość na banderowskim micie założycielskim. Pokuty potrzebują także władze Ukrainy – centralne i regionalne, zwłaszcza na terenach należących do Drugiej Rzeczypospolitej. Po zerwaniu więzi z Rosją ponad ćwierć wieku temu regionalne i lokalne władze ukraińskie w ostatnich latach bezprawnie przejęły budynki 126 kościołów rzymskokatolickich na rzecz kościoła greckokatolickiego.

Bezrefleksyjny kult Bandery i jego pomocników splata się od roku na Ukrainie z zakazem ekshumacji szczątków pomordowanych w czasie rzezi na Wołyniu i na Podolu. Kościół greckokatolicki na Ukrainie – który nie protestuje przeciwko temu – powinien zapoznać się z klasycznym greckim dramatem, jakim jest "Antygona" i odpowiedzieć sobie szczerze na pytanie po której stronie tego sporu stoi.

Kościół greckokatolicki na Ukrainie powinien wytłumaczyć się także ze swojej postawy w aspekcie utrudniania konwersji z prawosławia na katolicyzm, albowiem zawsze konwersja taka wymaga formalnej zgody kościoła greckokatolickiego z powodu przepisu w prawie kanonicznym. Greckokatolickie władze kościelne z reguły zgody takiej nie udzielają, co uderza w wolność wyboru prawosławnych pragnących dokonać konwersji na katolicyzm.
Władze Trzeciej Rzeczypospolitej także pilnie potrzebują głębokiego namysłu nad dotychczasową polityką rzeczywistego lekceważenia praw i interesów Polaków żyjących w granicach państwa ukraińskiego. Wieloletnie zaniedbania w tej dziedzinie w dużej mierze przekładają się bowiem na "nierozwiązywalność" problemów wyżej opisanych.

Jan Szałowski, Unia Polityki Realnej
Dariusz Ziemba, Ruch Narodowy
Paweł Adamiak, Prawica Rzeczypospolitej
Łódź, dnia 11 lipca 2018 roku