Dzisiaj młodzież nie ma takich mistrzów, jakich my mieliśmy. My wiedzieliśmy, gdzie pójść, by spotkać autorytety. Byliśmy za Polską, przeciw komunie - mówił Marek Jurek na konferencji w PWSZ

Konferencję naukową "Oaza wolności - Duszpasterstwo Akademickie w latach 70." zorganizowano wczoraj w bibliotece Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Gorzowie.

W roli głównej, zamiast naukowców, wystąpili dawni licealiści i studenci oraz ich najbardziej znani duchowi przewodnicy: ksiądz Witold Andrzejewski z Gorzowa i ojciec Ludwik Wiśniewski, dominikanin z Lublina.

- Po wojnie komunistyczne władze chciały wyeliminować wszelki wpływ Kościoła na młodzież. Tyle że próby skupienia młodych ludzi w takich organizacjach jak ZMP czy ZMS zakończyły się niepowodzeniem. Swoją siłę pokazał wtedy Kościół. Duszpasterstwa akademickie odegrały ogromną rolę w kształtowaniu postaw młodego pokolenia - tłumaczył dr hab. Jan Żaryn z IPN, który współorganizował konferencję.

- Nie mieliśmy wstępu na uczelnie, więc stworzyliśmy nasz własny uniwersytet. Liczyła się nie tylko religijność, ale także napięcie intelektualne, tworzenie czegoś dobrego - tłumaczył o. Ludwik Wiśniewski. Dominikanin był duszpasterzem akademickim w Gdańsku, Lublinie, Wrocławiu i Krakowie. Ale wczoraj, by oddać im hołd, wymieniał także duszpasterzy w mniejszych ośrodkach: Bydgoszczy, Opolu, Olsztynie. Padło w sumie kilkadziesiąt nazwisk.

- To nie była oaza wolności, ale prawdziwy archipelag - podkreślał Marek Jurek, jeden z założycieli Ruchu Młodej Polski i członek duszpasterstwa akademickiego w Gorzowie.

- Dla komuny byliśmy tak groźni, że wprowadzono nawet zapis cenzorski. Duszpasterstwo akademickie nie mogło pojawić się w żadnej gazecie, nawet w krytycznym kontekście - wspominał ks. Witold Andrzejewski, który jeszcze jako student działał w duszpasterstwie akademickim w Łodzi. Tam poznał ojca Huberta Czumę (nie dotarł na wczorajszą konferencję). Zainspirowany tą znajomością ks. Andrzejewski w 1972 r. założył duszpasterstwo w Gorzowie.

- Na spotkaniach duszpasterskich młodzi ludzie po raz pierwszy mogli poznać niezakłamaną wersję historii. Dla wielu to był przełom - opowiadał Przemysław Fenrych. Od 1969 r. należał do duszpasterstwa w Poznaniu. Potem jako wykładowca historii w Szczecinie jeździł co miesiąc do Gorzowa, by przedstawiać prawdę o Jałcie czy Katyniu.

- Na jednej z pielgrzymek, po pewnej dyskusji, podszedł do mnie młody chłopak. Powiedział: "To jest pierwszy dzień wolności w moim życiu". Pierwszy dzień wolności! A przecież na pielgrzymce zawsze jest rygor, służby porządkowe o wszystko się czepiają - mówił ks. Andrzejewski.

Przemysław Fenrych tłumaczył, że na początku młodzież z duszpasterstw ignorowała politykę: - Nie zastanawialiśmy się, czy stoimy w opozycji do władzy. Ona nas nie interesowała.

Z czasem młodzi ludzie zaczęli angażować się w działalność opozycyjną. - Dla mnie to było coś naturalnego - przekonywał ks. Andrzejewski. - Gdy człowiek uświadamia sobie, czym jest zło i dobro, gdzie leży prawda, to zaczyna chcieć coś z tym złem zrobić. Dlaczego? Dobrze ujął to kiedyś Andrzej Czuma, stając przed komunistycznym sądem: "Gdy syn spyta mnie, co zrobiłem, by w Polsce było lepiej, chcę spojrzeć mu w oczy".

Ks. Andrzejewski podkreślał, że czuje się co najwyżej autorytetem, ale nigdy bohaterem. - To wy ryzykowaliście wyrzuceniem ze studiów, utratą pracy. A co nam groziło? Że nas nie puszczą za granicę? Że będą nas podsłuchiwać? Że nas czasem zabiją? U mnie w rodzinie wielu mężczyzn zginęło - mówił ks. Andrzejewski, którego ojciec został zamordowany w Katyniu.

Źródło: Gazeta Wyborcza Gorzów

Informacja ze strony Oficjalnego Portalu Młodzieży diecezji zielonogórsko - gorzowskiej