Ludwik Skurzak w dosadnych słowach pyta po co wprowadziłem Przymierze Prawicy do PiS-u przed siedmiu laty. Pytanie jest oparte na fałszywym założeniu – jakobym był co najmniej jednym z głównych promotorów likwidacji Przymierza. Jako przewodniczący Rady Politycznej PP byłem nastawiony na ścisłą i lojalną współpracę z Lechem i Jarosławem Kaczyńskimi, ale również – w przeciwieństwie do tego, co pisze Ludwik Skurzak – na utrzymanie oparcia dla naszej samodzielności politycznej w postaci odrębnej partii. Wspólnie z Kazimierzem Ujazdowskim i Marianem Piłką byliśmy ostatnimi, którzy przychylali się do stanowiska większości. Zwolennikiem szybkiego wejścia do PiS był Kazimierz Marcinkiewicz. Był zdecydowanie przeciwny mojej propozycji, by decyzję o zjednoczeniu poprzedzić powołaniem regionalnych komitetów koordynacyjnych PiS i PP, gdyż uważał to za sabotowanie szybkiej integracji. Stanowisko Marcinkiewicza podzielał b.prezes SKL Mirosław Styczeń, a z mniejszą determinacją – Wiesław Walendziak i Marcin Libicki. Najdłużej na pozycjach samodzielności wytrwał jeszcze Mariusz Kamiński, ale gdy Jarosław Kaczyński obiecał mu, że w PiS nigdy nie znajdzie się Karol Karski (który zwalczał opozycyjną działalność NZS i samego Mariusza na UW, w drugiej połowie lat 80-tych), wówczas i Mariusz Kamiński zaakceptował rozwiązanie Przymierza, czyli stanowisko większości jego działaczy. Tak wygląda historia. Jako historyk znam wartość każdej relacji o wydarzeniach politycznych; jako polityk wiem, że prawda o ich przebiegu często nie ma żadnego politycznego znaczenia.


Skomentuj - Blog Marka Jurka, wrzesień 2009 r.