Wyniki i przebieg międzyrządowego szczytu Unii Europejskiej potwierdzają, niestety, brak rzeczywistej polskiej polityki europejskiej. Działania rządu Donalda Tuska na forum Unii to jedynie reakcje na cudze propozycje, bez zdolności samodzielnej inicjatywy w sprawach solidarności i współpracy europejskiej. Rząd Tuska ponownie nie podjął sprawy zagwarantowania Polsce równości w dziedzinie dopłat do gospodarstw rolnych i w dziedzinie pomocy publicznej – niezmienionych mimo zgody rządów Kaczyńskiego i Tuska na zmianę zasad naszej akcesji w kluczowej dziedzinie siły polskiego głosu na szczytach międzyrządowych.

Naciski na Polskę, by po ograniczeniu emisji dwutlenku węgla (idącym dalej niż limity określone w porozumieniu z Kioto) włączać się teraz w finansowanie ograniczania dalekowschodniej konkurencji gospodarczej dla krajów zachodnioeuropejskich (bo taki sens ma opłacanie ograniczania przez kraje pozaeuropejskie emisji CO2) stanowią bardzo poważne naruszenie interesów Polski i uderzenie w konkurencyjność naszej gospodarki. Nie można uznać za jakikolwiek sukces ogólnikowej deklaracji, że Unia weźmie pod uwagę „zdolność do ponoszenia kosztów przez mniej zamożne kraje UE”. Zapis ten może pozostać równie gołosłowny jak niemieckie deklaracje o europejskiej solidarności energetycznej (wpisane do traktatu lizbońskiego) – przy jednoczesnej kontynuacji budowy gazociągu bałtyckiego.

Pakiet energetyczny zawierający radykalne ograniczenia energetyki opartej na węglu oznacza – w warunkach kryzysu – zatrzymanie wzrostu gospodarczego w Polsce i znaczny wzrost cen energii elektrycznej. Zdecydowanie niekorzystny dla Polski jest projekt reformy budżetu Unii, przewidujący zmniejszenie nakładów na politykę spójności i wsparcie rolnictwa i przeniesienie uzyskanych tą drogą środków na nowe technologie, politykę klimatyczną i działalność międzynarodową. Oznacza to korzyści najzamożniejszych państw Unii kosztem wsparcia rozwojowego krajów środkowoeuropejskich. Wszystkie te elementy potwierdzają kierunek polityki wyznaczony przez traktat lizboński: ograniczenie solidarności europejskiej na rzecz dominacji państw najsilniejszych.

(-) Marek Jurek, przewodniczący
(-) Marian Piłka, wiceprzewodniczący
Warszawa, 31 października RP 2009