Od rana media żyją rocznicą upadku muru berlińskiego. Wszyscy bez namysłu powtarzają niemiecką tezę o murze jako symbolu zniewolenia połowy Europy. Tymczasem mur berliński jest przede wszystkim symbolem nieszczęść, które Niemcy w XX wieku ściągnęły na siebie oraz moralnego muru, którym same w pierwszej połowie XX wieku od Europy się oddzieliły.

Gdy cały świat patrzył z przerażeniem na rewolucję bolszewicką, której makabrycznym streszczeniem było wymordowanie Domu Romanowych łącznie z chorymi dziećmi – niemiecka prawica i lewica rozważała pożytki pojawienia się na wschodzie nowej siły, rzucającej moralne i polityczne wyzwanie cywilizowanemu światu. Podstawą polityki zagranicznej Republiki Weimarskiej był prosowiecki consensus jednoczący wszystkie ugrupowania polityczne. Zaproszenie Stalina do środka Europy nie było specyficznie nazistowskim elementem tyranii Hitlera, ale realizacją oczekiwań niemieckiej opinii publicznej. Następstwa tego trwają nadal – mimo, że dla Niemiec skończyły się najwcześniej. Do dziś ponosimy polityczne i gospodarcze skutki półwiecza niewoli, a przedsięwzięcia takie, jak gazociąg bałtycki – są oczywistym zaprzeczeniem niemieckiej odpowiedzialności za zło wyrządzone Polsce i innym narodom.

Nie myśmy budowali niemiecki mur i bardzo bym chciał, żeby w końcu upadł. Dlatego (mam wrażenie, że zaskoczyło to moich niemieckich rozmówców) z entuzjazmem poparłem ideę zaproszenia Ojca Świętego do wygłoszenia przemówienia do uczestników 50-lecia obchodów integracji europejskiej w Berlinie. Niemcy potrzebują odnaleźć rzeczywiste duchowe i moralne motywy solidarności europejskiej – chrześcijaństwo i szacunek dla praw narodów. Szkoda, że niemal nikt im tego nie próbuje uświadomić.




Skomentuj - Blog Marka Jurka, listopad 2009 r.