Kończy się Adwent, o którym nic nie pisałem, jakbym sam uległ przymusowi milczenia o Bogu (który tak gorliwie egzekwują zwolennicy „religii prywatnej”). A dziś przecież w liturgii prosimy, by Msza utwierdziła nas w służbie Bogu. Kościół oświetla to lekcją św. Apostoła Pawła (którą trudno czytać bez wzruszenia): „Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan jest moim sędzią. Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc. Wtedy każdy otrzyma od Boga pochwałę” (1 Kor 4, 4-5). Jan Paweł II w Evangelium Vitae (art. 71) mocno powtarza, że nieludzkie prawo nie może „w żadnym przypadku powoływać się na szacunek dla sumienia innych właśnie dlatego, że społeczeństwo ma prawo i obowiązek bronić się przed nadużyciami dokonywanymi w imię sumienia i pod pretekstem wolności”. Arbitralne opinie nie mogą stać ponad dobrem wspólnym i sprawiedliwością, w przeciwnym wypadku wolność zamienia się w tyranię. Oczywiście, że walcząc o dobro wspólne z „nadużyciami dokonywanymi w imię sumienia i pod pretekstem wolności” walczymy ze złem, ale to nie powód by zwalczać ludzi. Tylko Bóg zna wartość ludzkich czynów i możliwości każdego człowieka. Dlatego zawsze musimy pamiętać naukę św. Ignacego Loyoli, „że każdy dobry chrześcijanin winien być bardziej skory do ocalenia wypowiedzi bliźniego, niż do jej potępienia”. A sama liturgia prowadzi nas ku Pokojowi, który w tym pełnym nieuniknionych konfliktów świecie niesie Boże Narodzenie.


Skomentuj - Blog Marka Jurka, grudzień 2009 r.