Ochrona ludzi przed przemocą domową stanowi oczywisty obowiązek państwa. Gdzie naturalne wspólnoty społeczne przestają działać, społeczeństwo musi bronić poszczególnych osób.
Przemoc w rodzinie jest tylko częścią (i to małą częścią) znacznie szerszego zjawiska, jakim jest przemoc domowa. Znacznie częściej dochodzi do niej w wypadku związków nieformalnych. Trzeba o tym mówić otwarcie. Tymczasem fakt ten jest ukrywany już w samym nazewnictwie prawnym. Wszelkie próby zastąpienia pojęcia „przemocy w rodzinie” – szerszym i właściwym (a przecież zawierającym to pierwsze) pojęciem „przemocy domowej” napotykają do tej pory na niezrozumiały opór ze strony polityków partii rządzącej i lewicy. A przecież tak jak otwarcie mówimy o rzadszych przypadkach przemocy w rodzinie, tak również otwarcie musimy mówić o znacznie częstszych przypadkach przemocy w związkach nierodzinnych, nieformalnych, tzw. „wolnych”. Jest to tym bardziej potrzebne, że stanowi dowód, że to właśnie rodzina – związek ludzi oparty na stałych wzajemnych zobowiązaniach – jest wspólnotą dla dziecka najbezpieczniejszą, najlepiej gwarantującą jego prawa, jedyną zdolną zagwarantować je w pełni.
Ostatnim przykładem konkretnych działań skierowanych przez władzę przeciw rodzinie są propozycje przepisów zawartych w nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, bezpośrednio ograniczających wolność rodziny, prawa wychowawcze rodziców i prawa dzieci do wychowania.
Ustawa ta zakłada powołanie tzw. zespołów interdyscyplinarnych, które poddadzą nadzorowi rodziny, w których rodzice zostaną oskarżeni np. o ograniczanie „wolności seksualnej” swoich dzieci. W tym celu nadzorcze zespoły będą dysponowały prawem przetwarzania wrażliwych danych, w tym danych o stanie ich zdrowia i życiu rodzinnym.
Ustawa zakłada, że pracownicy socjalni nabędą prawo zabierania dzieci rodzicom bez decyzji sądu. W poradniku pracownika socjalnego, zamieszczonym na e-stronie Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej (MPiPS) do form przemocy zaliczono m.in. krytykowanie zachowań seksualnych. Wynika z tego, że rodzice mogą stracić swe dzieci, bo – ostrzegając je przed zagrażającymi im niebezpieczeństwami – krytykowali na przykład przypadkowe kontakty seksualne, do jakich dochodzi w dyskotekach, czy inne formy rozwiązłości.
Taka polityka godzi już nie tylko w prawa rodziny, ale po prostu w normalne życie społeczne, którego nie ma bez przekazu wartości moralnych, bez wychowania człowieka w poczuciu godności osobistej i odpowiedzialności moralnej.
Zagrożenie nie jest teoretyczne, tym bardziej, że ostatnio mieliśmy do czynienia z kilkoma głośnymi przypadkami odbierania rodzicom dzieci z powodu materialnego niedostatku czy życiowych problemów rodzin. Głośny m.in. był przypadek małego Sebastiana na Lubelszczyźnie, zabranego rodzicom z powodu ich choroby i ubóstwa.
Apeluję do prezydenta Lecha Kaczyńskiego o jasne i zdecydowane wystąpienie przeciw antyrodzinnym i antywychowawczym założeniom proponowanych zmian prawnych, a do premiera Donalda Tuska o ich natychmiastowe wycofanie.
Nie ma zgody na przemoc władzy wobec rodziny!
(-) Marek Jurek
Lublin, 25 lutego RP 2010