Jarosław Kaczyński życzy sobie koalicji nie z SLD, ale „z jakąś częścią PO”. Jeśli tak – to stracił okazję, jaką była afera hazardowa. Od początku mówiłem wtedy, że państwowo nastawiona opozycja powinna była (1) zażądać dymisji premiera Tuska, (2) zadeklarować gotowość utworzenia rządu z wiarygodnym moralnie premierem z partii rządzącej – o ile tylko (3) czterdziestu jej parlamentarzystów zdecyduje się na wysunięcie takiego premiera (typu Gowin, Biernacki, czy nawet Rokita). Z PiS i PSL wystarczyłoby to na konstruktywne wotum nieufności. Zachętą dla „jakiejś części PO” byłoby stanowisko premiera, gwarancją wpływu PiS – dominująca pozycja w nowej koalicji. Wtedy była realna szansa na wydzielenie z PO „jakiejś części”, ale PiS nic nie zrobił by ją zrealizować. Dlaczego? Bo (1) priorytet miało urządzenie widowiska komisji śledczej, (2) wiarygodnie moralny nowy premier niósłby groźbę dekonstrukcji ideologii „jedynej nadziej” i „wszystkich przeciwko nam”. Partia uprawiająca tego rodzaju propagandę nie jest w stanie zrealizować swojego programu, bo nie jest w stanie znaleźć dla jego realizacji strategicznych sprzymierzeńców. Może natomiast – w imię konieczności walki ze „wszystkimi przeciwko nam” – zawierać kolejne, podyktowane taktycznymi względami doraźne „deale” w ramach ogólnej wspólnoty cynizmu. Co więc w końcu będzie – POPiS czy PiSolew? Orzeł czy reszka?



Skomentuj - Blog Marka Jurka, marzec 2010 r.